Uciążliwi sąsiedzi - jak radzić sobie z nimi na co dzień i od święta?

Nie przepadam za wpisami, które w sposób bezpośredni dotyczą prywatności mojej lub moich bliskich, ale głupota innych ludzi zmusza mnie do tego, by taki wpis dodać. Moja mama jest kochaną osobą do rany przyłóż. Może trochę za głośno mówi, ale jest kobietą, z którą nawet prezydent Krakowa chciał mieć selfie.

Pracuje w spółdzielczości czyli zajmuje się najogólniej mówiąc administracją życia w wielkim (średnim?) krakowskim blokowisku w centrum miasta (ok, w małym blokowisku). Jest osobą, z którą każdy może pogadać o wszystkim, każdy może poprosić o radę czy pomoc, a ona zawsze wszystkim pomoże. Od zawsze miałam wrażenie, że z tego powodu ludzie wchodzą jej na głowę, bo na to pozwala, ale z drugiej strony dzięki takiej postawie zbudowała dużo trwałych i wartościowych relacji na wiele lat.

W przeciągu bardzo krótkiego czasu nastąpiła jakaś reakcja wiązana, która może być efektem zbliżającej się frustracji ludzi z powodu walentynek, pomieszanej z ostatnim depresyjnym poniedziałkiem, wdzięcznie zwanym Blue Monday.

Do biura gdzie pracuje moja mama przyszło kiedyś kilka chłopaczków w dresach. Zapytali czy na jednej ze ścian bloków lub garaży mogą robić „legalnie” ładne i staranne graffiti. 

Być może jestem w błędzie, ale blokowanie ładnymi wrzutami złotych myśli w stylu JEBAĆ ŻYDÓW czy CRACOVIA SSIE PAŁY KURWA wydaje się być dobrym pomysłem. Mama się zgodziła. I zarówno zachowanie dresików jak i mojej mamy w tej sytuacji uważam za wzorowe. Rezultat? Regularny przychód do biura ludzi z nadmierną ilością wolnego czasu i niedoborem życia prywatnego równocześnie. Jeden pomysłowy Pan zaciągnął nawet telewizję, żeby opowiedzieć o tym, na jakie to skandaliczne rzeczy pozwala spółdzielnia. Biedaczek, pewnie skończyły mu się odcinki Mody na sukces nagranej na kasetę VHS.

Syndrom nadmiernej ilości wolnego czasu przy jednoczesnym niedoborze życia prywatnego to także przypadłość dwóch kolejnych bohaterek. Do czego może prowadzić brak internetu i związanie się z bezrobotnym gnuśniejącym (i łysiejącym) knurem? Słuchajcie, do świetnej rozrywki – do stania w oknie i uważnej obserwacji ile zakupów niesie każdy z mieszkańców. Do uprzykrzania życia swojemu ojcu-staruszkowi i innym sąsiadom (pozwólcie, że szczegóły zachowam dla siebie). I do napierdalania na moją mamę. Dlaczego? Nigdy nie padły sensowne argumenty. Ale ja osobiście podejrzewam, że głównym powodem jest to, że moja mama jest piękna, mądra, przedsiębiorcza, ma fajnego faceta, a także ładne i mądre dzieci, które się już usamodzielniły albo usamodzielniają i te dorosłe już dzieci też mają ładnych i mądrych partnerów życiowych albo na pewno takich będą mieć, bo swój do swego ciągnie. Taka chora zawiść wygląda jak żywcem wyjęta z debilnego amerykańskiego filmu dla nastolatek ze znacznym porażeniem mózgowym, ale to rzeczywistość prosto z centrum Krakowa, która rozgrywa się pomiędzy pięćdziesiącio-kilku latkami.

No i trzecia bohaterka. To już raczej człekoształtny blob, ale płeć jestem jeszcze w stanie wyróżnić. Podsłuchuje prywatne rozmowy domowników w mieszkaniu i je krzykiem komentuje, obrzuca wyzwiskami, grozi wysadzeniem budynku i innych ludzi, podkłada zapałki i drewno pod auto faceta mojej mamy, a i nawet mi się groźbą dostało. Czemu? Znów brak argumentów. I choć tutaj choroba psychiczna jest więcej niż pewna – uważam, że jak na jeden blok został aż nadto przekroczony limit czubków.

- Chcesz dostać kwasem? - pyta mama, gdy oznajmiam, że idę pogadać z wcześniej wymienionymi.

Mogą być groźni, mogą być niegroźni, ale wyobraźcie sobie jak żyje się w takiej atmosferze. I oczywiście można (i czasem trzeba) powiadomić o pewnych zachowaniach odpowiednie służby, ale my, jako rodzina pogadamy o tym chwilę i po chwili z uśmiechem wracamy do naszych fajnych żyć. 

Nie mamy dużo pieniędzy, nie mam drogich aut, nie mamy drogich ciuchów czy kosmetyków. Cieszymy się z małych radości dnia codziennego, z każdej dobrej pierdoły, ale przede wszystkim mamy siebie i jesteśmy z tym kurewsko szczęśliwi. Dla mnie zawiść, to zawsze było uczucie obce, bo potrafię się cieszyć ze szczęścia innych ludzi. Czy to takie trudne? Co się dzieje w głowach pozostałych antybohaterów, co nimi kieruje i dlaczego zachowują się tak jak się zachowują?

Podsunę mamie pomysł, żeby może załatwiła im wcześniej wspomniany internet – w końcu się czymś zajmą i jeszcze będą wiedzieli jaka ta córka tej matki jest bezczelna pisząc takie rzeczy.